In 2002 bezocht ik met enige regelmaat het Uddelmeer. Dit is energetisch een interessante plek. Op deze plek is in de geschiedenis veel gebeurd. Er zijn resten van oude dorpen gevonden, veldslagen geweest en een interessante omdijkte grasvlakte waar van alles te voelen is.
Het meest opvallende zijn de aardstralen en draaiingen in de energie. De energie is er zo sterk, dat het opviel dat de bomen meegroeiden in de spiralen en de weelderigheid van de energie. Samen met een vriendin gingen we regelmatig onderzoeken wat er was en keken we wat we konden doen om de plek te helpen.
Op een van die bezoeken zat ik op dat bewuste grasveld te mediteren, toen er een vrouw voor me verscheen. Ze was gekleed in een lange jurk en ik herinner me edelstenen en een halsketting. In mijn beleving heet ze Maria, ze was jong en oud tegelijk. Ze gaf me een steen, of eigenlijk, ze gaf me licht in de vorm van een steen. Want die straalde met zo’n kracht, dat ik het in mijn hele lijf kon voelen. Ik nam de steen van haar aan en ik kan niet omschrijven wat er toen met me gebeurde, dus datlaat ik achterwege
Toen ik uit de meditatie kwam, was het alsof ik vernieuwd was. Ik voelde met doordrenkt met de nieuwe kracht en de magie van de steen. En wat ik bijna niet kon geloven, was dat die nieuwe magie ook in staat was om invloed uit te oefenen op de draaiingen en de krachtige energie die bij het Uddelermeer aanwezig waren. Ik kon de energie sturen en de magie van de steen vertelde mij hoe ik dat moest doen. Ik voelde dat er een krachtig balancerend effect uitging van deze nieuwe kracht.
Helaas was het niet blijvend. Na een dag of drie nam de kracht af. En hoewel ik blij en dankbaar was met de gezegende ervaring, was dit wel het begin van de speurtocht, die anderhalf jaar zou duren.
Ik noemde dit de zoektocht naar de steen. Ik wist dat die mij gegeven was en dat ik hem had aangenomen. Dus ergens tussen geloven en weten moest zich de steen bevinden.
Ik was in die tijd in opleiding tot craniosacraaltherapeut bij Etienne Peirsman in België. Ik had mijn eerste passie gevonden in de Cranio. Het werken in de stilte en de essentie is mij op het lijf geschreven. Ik opende in april 2003 een praktijk voor cranio, en een paar maanden later kwam het afstudeerproject; de advanced. Dit is een vijfdaagse, waar we in groepjes van vijf intensief werkte. Iedereen kreeg 1 sessie per dag en was vier keer aanwezig bij andere sessie. We waren 10 tot 12 uur per dag ‘in de cranio’. En dan gebeurt er wat met je. Je komt in een stroom en gaat elkaar op die niveau herkennen. De eenheid in de groep is krachtig en aangeraakt worden door vier paar handen, de aanwezigheid van 4 mensen tijdens je sessie geven een kracht om diep te gaan die ik nooit eerder had beleefd.
Op dag vier was de sessie waar het over gaat. De vraag waarmee ik de sessie in ging was: Waar is e steen? Door vragen te stellen aan het ritme, konden we snel bij de kern komen. Ik ging terug naar mijn vroege jeugd, naar de geboorte, naar de embryonale fase, naar de conceptie en naar vóór de conceptie. En daar was het. Weer ontmoette ik Maria, en opnieuw gaf ze me de steen. En het was nu duidelijk, de steen was mij overhandigd voordat ik hierheen kwam. De weg naar de steen was niet meer dan de herinnering dat de steen aan mij is gegeven voordat ik naar aarde kwam.
Dit besef gaf me kracht en ik herinner me hoeveel onzekerheid het wegnam. Ik voelde dat ik een plek had, in mezelf, op aarde.
Het duurde een paar weken voordat ik van hout wat dingetjes ging maken. Ik was hobbymatig met een houten scheepje bezig, een schaalmodel. En kreeg tussendoor zin om iets te maken voor A., mijn toenmalige vriendin. Zij had in een visioen iets met een Keltisch kruis gezien. Dus ik ging dat voor haar maken.
Ik gaf het op haar verjaardag om twaalf uur ‘s-nachts in het donker. We lagen in bed, want ze voelde zich niet goed. Maar bij ontvangst van het kruisje gebeurde er iets met haar. Binnen een paar minuten voelde ze zich stukken beter. Ik zag veranderingen van kleuren in haar aura en het was alsof het knetterde.
Dit was interessant, vond ik. En ik maakte een schets voor een volgend, groter kruisje, dat er nooit kwam. Ik kreeg namelijk een scherp beeld te zien van wat de eerste Maalstroom werd. Het duurde drie dagen om het te maken en te verfijnen. Twee dagen ervan had hoofdpijn. Dat kwam omdat de afmetingen niet klopten. Pas toen ik de aangevertjes terugbracht naar de juiste lengte, verdween plots de hoofdijn.
Er verscheen een tekst die bepalend is geweest voor het verdere pad:
“Voor je staat een Maalstroom. De Maalstroomis een ziel. De Maalstroom verbindt het heden,met het verleden,met de toekomst, met het Al”
Toen kwam een tijd van onderzoek. Ik nam de Maalstroom mee naar de praktijk en bracht hem in tijdens de sessie. Liet andere mensen de Maalstroom voelen en raakte steeds vertrouwder met de kracht en de helende werking ervan. Ik maakte andere modellen, maar bleef gedwongen worden naar de vorm te Luisteren. En er werd een groei zichtbaar. De Maalstroom kwam in de aandacht van andere collega’s, die mij ook vroegen er voor hen een te maken.
De Maalstroom bloeide uit van een gesloten naar een open vorm en na verloop van tijd kon ik vrijer worden in de vormgeving, zonder hoofdpijnen.
Er deden zich nieuwe situaties voor. Er bleek een invloed te zijn op aardstralen als ik meerde Maalstromen gebruikte. Het veld gaf genoeg aarding om straling onschadelijk te maken. Er kwam een gebeuren met water voorbij en het ging maar door en door.
In 2010 maakte ik inmiddels allerlei vormen. Ik had door de jaren heen een houtwerkplaatsje opgebouwd en runde een praktijk voor craniosacraaltherapie in Wamel.
Opnieuw in een visioen, dit keer zakte ik de aarde in en zag mezelf bouwen aan een grote structuur, een dakspant. En ineens wist ik iets; Ik ben Tempelbouwer. Ik wist dat hierin opnieuw alles samenkwam; de cranio, de Maalstroom en de verbondenheid met het spirituele.
Dat is de inleiding geweest naar de fase waarin ik nu zit, Tempelbouwer zijn. In de opvolgende jaren kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik geen hulpverlener meer wil zijn. Dat er iets diepers, mooiers verscholen ligt daarachter. Dit uitte zich in het loslaten van de praktijk en het volledig richten op het houtwerk. En nu is er bij Come Heal Yourself iets nieuws aan het ontstaan, dat mij voorbij de rol van hulpverlener kan brengen. Het gaat over empowerment, het genesingsproces teruggeven aan de mensen. Ze de mogelijkheid geven om op eigen benen, in contact met dat wat hen geneest, aanwezig te zijn en de genezing van het Zelf te laten komen.
Maalstromen zijn als leermeesters. Ze helpen ons zien wat er in ons is. Ze helpen bij het in contact komen met wie we echt zijn. En genezing die daaruit oprijst, is ware genezing.